Iza grzecznie siedziała
pośród tandetnych ozdób domu. Była to jednak grzeczność upozowana, za którą kryło
się nieokreślone przewinienie. Ponieważ przed chwilą zalała łazienkę i, starając
się to ukryć, nalała wody do pełna wanny. Nic takiego wielkiego się nie
stało. Tylko w nadmiarze piany wykąpała pieska, który wabił się Banał. Ot taki
mały i niewyraźny piesek, że już po chwili pluskania, nie mogła dostrzec pod
mokrą taflą nawet jego wystrzyżonych uszu. Mimo że dostała szczegółowe
informacje jak z nim postępować, łącznie z tą, że w tym domu nie wołało się na
niego Banał, lecz Banaicia. Taka właśnie, grzeczna i poukładana, była Iza,
która bynajmniej nie widziała potrzeby nobilitacji Banału.
Ale to nie
wszystko. Był tam jeszcze jeden pies, do którego obowiązków należało pilnowanie,
aby mu nikt nie zasikał legowiska. Całymi dniami siedział w królewskiej pozie pomiędzy
wanną a toaletą: ogromny, niespotykanej rasy, umaszczony bajkowo w rdzawe pręgi.
Był to bardzo inteligentny pies, który nie lubił się przytulać. Przemówił natomiast
sam z siebie i jakby od niechcenia: „Jestem smutkiem i pretensją. Chcę do
towarzystwa takich samych psów jak ja”. To właśnie po tych słowach Banaicia zaczął niknąć
w oczach Izy, a ona zaczęła niknąć w oczach dużego, bezimiennego psa. Już od
godziny siedząc na kanapie w salonie i myśląc o tym, dlaczego właściwie zalała
łazienkę… figa z makiem.